Στην Καβάλα ήρθαν και εγκαταστάθηκαν 45 με 50 χιλιάδες πρόσφυγες με συνέπεια την δραματική αύξηση του πληθυσμού της πόλης από 25 χιλιάδες σε 75. Από αυτούς έμειναν τελικά στην πόλη γύρω στους 60 με 65 χιλιάδες κατοίκους μετά την αποχώρηση των Μουσουλμάνων με βάση τη Σύμβαση της Λοζάνης τον Ιανουάριο του 1923, η οποία προέβλεπε την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών. Οι περιοχές από τις οποίες ήρθαν πρόσφυγες στην πόλη της Καβάλας ήταν η Μικρά Ασία, Θράκη, Πόντος, Βουλγαρία, Καύκασος, Κωνσταντινούπολη, Ρωσία, Σερβία, Αλβανία, Δωδεκάνησα και Ρουμανία. Αποβιβαζόμενοι στο λιμάνι συνειδητοποιούσαν πόσο τραγική ήταν η θέση τους καθώς τα μόνα τους υπάρχοντα ήταν τα ίδια τους τα ρούχα. Επειδή η έλευση ήταν απρόσμενη, δεν υπήρχαν σπίτια για να μείνουν όλοι οι πρόσφυγες. Έτσι, είτε τους στέγασαν προσωρινά σε δημόσια κτίρια (λέσχες και σχολεία) είτε τους στρίμωχναν στις καπναποθήκες. Αρχικά μοίραζαν στους πρόσφυγες αντίσκηνα διότι, όπως αναφέραμε παραπάνω, δεν υπήρχαν μέρη να μείνουν. Τους τοποθετούσαν σε συνοικίες, όπως η Αγία Βαρβάρα, που δεν ήταν τότε πυκνοκατοικημένη, κι έτσι βγάλανε τον βαρύ χειμώνα του 1923 στις σκηνές. Τα άτομα που πρόλαβαν και πήγαν στις καπναποθήκες, συνωστίζονταν, καθώς σε κάθε καπναποθήκη στεγάζονταν έως και 1000 άτομα. Κάθε οικογένεια έπιανε μία γωνιά 3Χ3 μέτρα και χώριζαν τον χώρο τους από τους άλλους κρεμώντας κουβέρτες. Με το που έφτασαν στην Καβάλα τα μοναδικά τρόφιμα που τους δόθηκαν ήταν ψωμί, μία ρέγκα και ελιές. Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα ήταν το λιγοστό νερό, το οποίο το προμηθεύονταν από δημόσιες κρήνες-βρύσες, οι οποίες υπήρχαν σχεδόν σε κάθε δρόμο της συνοικίας. Σύμφωνα όμως με πληροφορίες, οι βρύσες ήταν μόνο 14, συνεπώς πολλές φορές οι κάτοικοι αναγκάζονταν να διασχίσουν μεγάλες αποστάσεις, ώστε να φτάσουν στα πηγάδια, στην Δεξαμενή ή στο Καρά-Ορμάν. Από άποψη υγιεινής οι συνθήκες ήταν άθλιες. Όταν έφτασαν στην Καβάλα και τους μοίρασαν σε καπναποθήκες, ο χώρος κάθε οικογένειας ήταν περιορισμένος. Υπήρχε μία τουαλέτα σε κάθε όροφο που την μοιράζονταν, σύμφωνα με μαρτυρία, περίπου 100 άτομα. Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα ήταν η ιατρική περίθαλψη. Πολλοί πέθαιναν από αρρώστιες, επειδή δεν υπήρχαν φάρμακα. Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης των ασθενειών ήταν η καραντίνα: όταν εντόπιζαν άρρωστα άτομα, δεν τους επιτρέπονταν να βγουν από την αποθήκη. Πολλοί είχαν ήδη πεθάνει στα πλοία λόγω των φοβερών συνθηκών που αντιμετώπισαν μέχρι να φτάσουν στην Καβάλα.