Ο Καπνεργατικός συνδικαλισμός της Καβάλας από τις αρχές του 20ου αιώνα ως τη δικτατορία του Μεταξά (1936)
Οι καπνεργάτες στις αρχές του 20ου αιώνα αρχίζουν να διεκδικούν τα αιτήματα τους με πιο οργανωμένο τρόπο. Κάνουν απεργίες και διαδηλώσεις. Η Καβάλα γίνεται ένα κέντρο διεθνούς σημασίας λόγω του καπνού και αυτό οφείλετε σε δυο βασικούς λογούς:
Την επεξεργασία και εμπορία καπνού στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη.
Στο πολυσυζητημένο μαχητικό, ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα των καπνεργατών της.
Το πρωτογενές ανθρώπινο δυναμικό που δημιούργησε την τάξη των καπνεργατών ήταν οι Έλληνες, Τούρκοι και Ισραηλίτες καθώς και ένα μεγάλο ποσοστό των καπνοπαραγωγών που ήταν απαραίτητοι γιατί αυτοί γνώριζαν πώς να κάνουν κατάλληλη επιλογή καπνού, σύμφωνα με την κλασική επεξεργασία. Το σουλτανικό καθεστώς απαγόρευε αυστηρά την σύσταση σωματείων και κατ επέκταση τοις μαζικές κινητοποιήσεις και την βελτίωση τους.
Στις 9 Ιουλίου 1908 έγινε η ανακήρυξη του Τουρκικού συντάγματος με το οποίο η τότε Τουρκική κυβέρνηση παραχώρησε στους υπηκόους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και στις μειονότητες πολιτικές και συνδικαλιστές ελευθερίες. Τότε είναι που οι εργάτες της Καβάλας οργανώθηκαν στο νεοϊδρυθέν σωματείο «Η ευδαιμονία», ονομασία που προφανώς δήλωνε την προσδοκώμενη ευδαιμονία των εργατών. Έτσι, άρχισαν να διεκδικούν δικαιώματα, όπως μείωση εργατικών ωρών (από 12 σε 9,5), αύξηση μισθών (κατά 2 γρόσια) κ.ά. Ιδρυτής και πρόεδρος της ευδαιμονίας ήταν ο εκδότης της εφημερίδας «Σημαία» Αστέριος Ζορμπάς και συνιδρυτές οι Καβαλιώτες Γεώργιος Δημάδης, Χρήστος Μακρίδης, Απόστολος Μακέδος, ο πραβινός λαϊκός ποιητής Ανδρικος Βέττας κ.ά.
Μετά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο και πιο συγκεκριμένα το 1920, όταν δηλαδή η ευρωπαϊκή αγορά είχε μεγαλύτερη ανάγκη από μακεδονικά καπνά, οι καπνοπαραγωγοί έπαψαν να εργάζονται στην εμπορική της Καβάλας και ασχολήθηκαν περισσότερο με την καλλιέργεια μεγαλύτερων ποσοτήτων καπνού. Την ίδια περίοδο, μείωσαν την ποιότητα καπνού προσλαμβάνοντας έτσι άνεργο αστικό πληθυσμό. Σαν αποτέλεσμα, το νέο εργατικό δυναμικό αποτελούνταν μόνο από Καβαλιώτες, Εβραίους, πρόσφυγες και από μαχητές της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Αυτή την εργατική μάζα αγκάλιασε το νεοϊδρυθέν τότε Κ.Κ.Ε. Στη συνέχεια την περίοδο 1929-1931, όταν η κυβέρνηση Βενιζέλου είχε ψηφίσει το περίφημο ιδιώνυμο, τέθηκαν εκτός νόμου όλες οι επίσημες εργατικές οργανώσεις. Η «Καπνεργατική Ένωση» διαλύθηκε με δικαστική απόφαση. Το 1933 δημιουργήθηκαν στην πόλη δύο Εργατικά Κέντρα : 1. Το Ρεφορμιστικό 2. Το ενωτικό κέντρο της Αριστεράς.
Αυτή ήταν η κατάσταση του Εργατικού Κινήματος στην Καβάλα μέχρι το 1936.